Woensdag 19 februari 2025
Het is nog net onder het vriespunt, maar de zon schijnt. Ik ga naar de duinen ten zuiden van het Kennemermeer, daar ben ik al een tijd niet meer geweest. Als je bij de slufter staat is het net een enorme zandvlakte.

Dit zijn nog echte zandduinen.

Ze veranderen ook elke keer met de wind uit alle richtingen.

Hier zijn de duinen ook veel jonger dan die aan de linker kant van de plas, die zijn al helemaal overwoekerd door duindoorn. De nieuwe duinen zijn gevormd doordat het strand al breder werd door de verlenging van de pier.

Zo mooi, al die structuren in het zand.

Blaartrekkende boterbloem is wel het laatste wat ik hier in het zand verwacht.

Eerst zie ik een paar drieteenstrandlopers, maar dan ook 2 sneeuwgorzen, dus hier zitten ze!

Er is een heel meertje ontstaan door kwelwater.

Daardoor zitten er duizenden belletjes in.

Ik vind nog een stuk oud hout met paalwormen er in, de eerste keer dat ik paalwormen zie.

Dit grote stuk water is door Natuurmonumenten gemaakt. Er stond altijd al water, maar er zijn heel veel duindoorns weggehaald en het water is veel groter geworden.

Ik fiets door richting de pier en kom langs de jachthaven. Wat tref ik het dat daar nou net een kleine zilverreiger rond stapt. Ze zijn niet veel groter dan zilvermeeuwen.

Zo leuk die gele gympen.

Langs de haven valt het me op hoe extreem laag water het is.

Bij de eerste bocht bij de pier heb ik nog nooit hier het zand gezien, altijd golfde het water tot over de stenen.

Als we strandwacht lopen is het altijd zo moeilijk om de vloedlijn te zien en nu is het gewoon overduidelijk.

Ach die vogelpootjes in de sneeuw (ijs).

Een klein vogeltje zit achter een ander klein vogeltje aan en ze landen allebei op het zand, wel verder uit elkaar. De jager is een oeverpieper en het andere kleintje is de bontbekplevier.

Kleintje op de grote vlakte, hihi.

Nou ja, zelfs nog een geoorde fuut bij de pier, sommige dagen zit alles mee.

De krakeenden zitten even dicht bij de stenen, maar gaan weer verderop zodra ik afstap.

Terug langs de haven staat de kleine zilverreiger nog dichterbij.

Wat een dolk van een snavel, pfoe.